ចំណាយពេលអានសៀវភៅល្អ
ប្រទេសអាយស៍លែនជាប្រទេសតូចមួយ ដែលមានពេញទៅដោយ អ្នកចូលចិត្តអានសៀវភៅ។ តាមពិត គេបានរាយការណ៍ថា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ប្រទេសនេះបានបោះពុម្ពផ្សាយ និងអានសៀវភៅ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ បានច្រើនជាងប្រទេសណាទាំងអស់។ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល ប្រជាជនអាយស៍លែនមានប្រពៃណីឲ្យសៀវភៅដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេក៏បានអានសៀវភៅនោះដល់ពេលយប់។ ប្រពៃណីនេះបានចាប់ផ្តើមមាន ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ នៅពេលដែលការនំាចូល មានការរឹតត្បិត ហើយក្រដាស់មានតម្លៃថោក។ អ្នកបោះពុម្ភផ្សាយនៅប្រទេសនេះ ក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យទីផ្សាលក់សៀវភៅ ជន់ជោរទៅដោយសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថ្មីៗ នៅចុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ។ សព្វថ្ងៃនេះ បញ្ជីចំណងជើងសៀវភៅដែលគេបោះពុម្ពផ្សាយថ្មីក្នុងប្រទេសនេះ ត្រូវបានគេផ្ញើទៅផ្ទះនីមួយៗ នៅពាក់កណ្តាលខែវិច្ឆិកា។ គេបានហៅប្រពៃណីនេះថា ភាពជន់ជោនៃសៀវភៅនៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។
យើងអាចអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានប្រទានពរមនុស្សជាច្រើន ឲ្យមានសមត្ថភាពនិពន្ធរឿងល្អៗដាក់ក្នុងសៀវភៅ ហើយអប់រំ បណ្តាលចិត្ត ឬលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ តាមរយៈសំណេររបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ គ្មានសៀវភៅអ្វីដែលល្អដូចព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលជាសៀវភៅលក់ដាច់បំផុត ត្រូវបាននិពន្ធដោយអ្នកនិពន្ធជាច្រើននាក់ ដែលបានសរសេរបទកំណាព្យ និងការបង្រៀន និយាយអំពីរឿងដ៏អស្ចារ្យ ដោយព្រះវិញ្ញាណបានបណ្តាលឲ្យពួកគាត់តែង។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរំឭកលោកធីម៉ូថេថា “គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត ដើម្បីឲ្យអ្នកសំណប់របស់ព្រះបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយមានគ្រប់ទាំងចំណេះ សំរាប់នឹងធ្វើការល្អគ្រប់មុខ”(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ ព្រះគម្ពីរដាស់តឿន បណ្តាលចិត្ត និងជួយយើងឲ្យរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ ហើយដឹកនាំយើង ចូលទៅក្នុងសេចក្តីពិត(២:១៥)។…
តើដាក់ឈ្មោះអ្វីឲ្យកូន?
ពេលដែលនាងម៉ារាមានផ្ទៃពោះ នាងមិនចាំបាច់ត្រូវសួរលោកយ៉ូសែបថា ត្រូវដាក់ឈ្មោះអ្វី ឲ្យបុត្រដែលនឹងប្រសូត្រមកនោះឡើយ។ ពួកគេខុសពីមនុស្សជាទូទៅ ដែលរង់ចំាការចាប់កំណើតរបស់កូន។ ទេវតាដែលបានមកជួបនាងម៉ារា រួចក៏បានជួបលោកយ៉ូសែប បានប្រាប់ពួកគេថា បុត្រនោះនឹងមានព្រះនាមថា យេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ១:២០-២១ លូកា ១:៣០-៣១)។ ទេវតា ដែលមកជួបលោកយ៉ូសែបបានពន្យល់ថា ព្រះនាមព្រះអង្គ គឺមានន័យថា បុត្រនេះនឹង “ជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”។
គេក៏ហៅព្រះនាមទ្រង់ថា “អេម៉ាញូអែល”ផងដែរ(អេសាយ ៧:១៤) ដែលមានន័យថា “ព្រះគង់នៅជាមួយយើង” ព្រោះទ្រង់ជាព្រះដែលយកកំណើតជាមនុស្ស។ លោកហោរាអេសាយ ក៏បានហៅព្រះអង្គថា “ព្រះដ៏ជួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ ព្រះដ៏មានព្រះចេស្តា ព្រះវបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប និងជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព”(៩:៦)។
ការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដែលទើបកើត ជារឿងដ៏រំភើបរីករាយ។ គ្មានទារកណា ដែលមានឈ្មោះដ៏អស្ចារ្យ ដ៏រំភើបរីករាយ និងកែប្រែពិភពលោក ដូចព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះមែស៊ីនោះឡើយ(ម៉ាថាយ ១:១៦)។ យើងក៏មានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ដែរ ដែលអាច “អំពាវនាវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ”(១កូរិនថូស ១:២)។ គ្មានព្រះនាមណាទៀត ដែលអាចជួយសង្រ្គោះឲ្យរួចពីបាបនោះឡើយ(កិច្ចការ ៤:១២)។
ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះយេស៊ូវ ហើយជញ្ជឹងគិតអំពីអត្ថន័យដែលព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងយល់ ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែលនេះ!—Dave Branon
ត្រូវបានបង្កើតមក ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ
បន្ទាប់ពីយើងបានញាំអាហារពេលល្ងាចជុំគ្នា នៅថ្ងៃណូអែល កូនប្រសារស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ អ៊ែនណា(Ana) បានយកបង្អែម ដាង វ័ន មកឲ្យយើងញំា។ វាជាប្រភេទនំបាញ់ជនឿក ដែលជនជាតិចិនចូលចិត្តបរិភោគ នៅរដូវរងា ចំពេលព្រះអាទិត្យស្ថិតក្នុងគន្លងឆ្ងាយបំផុតពីផែនដី ដែលការនេះតែងតែកើតឡើង ក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល។ កូនប្រុសរបស់នាង អាយុ៣ឆ្នាំ ឈ្មោះ ភីត(Pete) ក៏បានចង្អុលបង្ហាញដោយមោទនៈភាពថា គាត់បានធ្វើនំមួយនេះ និងមួយនោះទៀត។ ខ្ញុំក៏បានសើចតិចៗ។ ទោះនំបាញ់ជនឿកដែលគាត់បានធ្វើនោះ មានរូបរាង្គចម្លែក មិនមូលស្អាតក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាត់ទុកពួកវាជាស្នាដៃពិសេសរបស់គាត់។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ទតមើលមកយើង។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតមនុស្សជាតិ ក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃការបង្កើតពិភពលោក ព្រះអង្គ “ទតគ្រប់ទាំងរបស់ដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ ក៏ឃើញថា ទាំងអស់ជាការល្អប្រពៃ”(លោកុប្បត្តិ ១:៣១)។ ទោះក្រោយមក មនុស្សជាតិបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាបក៏ដោយ ក៏អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានទទួលស្គាល់ថា “ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤) យើងនៅតែជាស្នាព្រះហស្តឯក ទោះប្រលាក់ទៅដោយអំពើបាបក៏ដោយ។ ហើយព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងជាប់ក្នុងអំពើបាបជារៀងរហូតឡើយ។ ព្រះអង្គបានលោះយើងឲ្យរួចពីបាប ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យធ្វើជាស្នាព្រះហស្ត សម្រាប់ធ្វើការល្អ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ(អេភេសូរ ២:១០)។
ជួនកាល ខ្ញុំភ្លេចថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានបង្កើតខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏បានឲ្យខ្ញុំកើតជាថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយក្តីស្រឡាញ់ផងដែរ។ ការភ្លេចសេចក្តីពិតនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង …
តើអ្នកកំពុងតែស្លៀកពាក់អ្វី?
មានពេលមួយ ក្រុមកីឡាករបាល់បោះស្រ្តីរបស់ប្រទេសអាហ្សង់ទីនបានមកចូលរួមការប្រកួត ដោយពាក់ឯកសណ្ឋានខុស។ អាវយឺតពណ៌ខៀវចាស់របស់ពួកគេ ស្រដៀងនឹងអាវយឺតពណ៌ទឹកប៊ិចរបស់ក្រុមកីឡាករប្រទេសកូឡំប៊ីពេក ហើយក្នុងនាមក្រុមដែលមកប្រកួតជាភ្ញៀវ ពួកគេគួរតែពាក់អាវពណ៌ស។ ដោយសារពួកគេមិនមានពេលដើម្បីស្វែងរកឯកសណ្ឋានថ្មី ពួកគេត្រូវតែបោះបង់ការប្រកួត។ នៅពេលអនាគត ក្រុមអាហ្សង់ទីនប្រាកដជាពិនិត្យមើលឯកសណ្ឋានដែលខ្លួនត្រូវពាក់ ឲ្យបានម៉ត់ចត់។
នៅសម័យហោរាសាការី ព្រះទ្រង់បានបើកសម្តែងឲ្យគាត់ឃើញលោកយេសួរ ជាសម្តេចសង្ឃ ដែលបានមកនៅចំពោះព្រះ ដោយពាក់ខោអាវកខ្វក់។ សាតាំងក៏បានរករឿងគាត់ ប៉ុន្តែ គាត់មានពេល ដើម្បីផ្លាស់សំលៀកបំពាក់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានស្តីបន្ទោសឲ្យសាតាំង ហើយបង្គាប់ទេវតាទ្រង់ ឲ្យដោះអាវកខ្វក់របស់លោកយេសួរចេញ។ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដល់លោកថា “មើល អញបានលើកចោលអំពើទុច្ចរិតពីឯងចេញហើយ អញនឹងប្រដាប់ខ្លួនឯង ដោយសំលៀកបំពាក់ដ៏រុងរឿងវិញ”(សាការី ៣:៤)។
យើងបានចូលមកក្នុងលោកិយនេះ ដោយពាក់ភាពកខ្វក់ នៃអំពើបាបរបស់លោកអ័ដាំម ដោយពាក់បន្ថែមពីលើ ដោយអំពើបាបរបស់ខ្លួនយើងទៀត។ បើយើងបន្តរស់នៅក្នុងខោអាវកខ្វក់របស់យើងទៀត យើងនឹងបរាជ័យ ក្នុងការប្រកួតនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ បើយើងស្អប់ខ្ពើមអំពើបាប ហើយងាកបែរមករកព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គនឹងបំពាក់ពីលើយើងចាប់ពីក្បាលដល់ចុងជើង ដោយសេចក្តីសុចរិត។ ដូចនេះ យើងត្រូវពិនិត្យមើលខ្លួនឯង តើយើងកំពុងតែស្លៀកពាក់អ្វី?
យើងអាចទទួលជ័យជម្នះបាន គឺដូចបទទំនុកសកល ដែលមានចំណងជើងថា “ថ្មដាដ៏រឹងមាំ” បានច្រៀងក្នុងល្បះចុងក្រោយថា “ពេលដែលព្រះអង្គយាងមក ដោយសម្លេងត្រែ សូមព្រះអង្គឃើញខ្ញុំដណ្តប់កាយ ដោយសេចក្តីសុចរិត គ្មានកន្លែងបន្ទោសបាន នៅមុខបល្ល័ង្កព្រះអង្គ”។—Mike Wittmer
ភាសានៃឈើឆ្កាង
លោកគ្រូគង្វាល ធីម ឃែលល័រ(Tim Keller) បានមានប្រសាសន៍ថា “បើយើងគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ នោះគេមិនដឹងថា ខ្លួនគេជានរណាឡើយ។ យើងត្រូវបង្ហាញពួកគេផងដែរ។ ក្នុងន័យនេះ យើងអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា “សកម្មភាពបញ្ចេញសម្លេងឮជាងពាក្យសម្តី”។ ឧទាហរណ៍ ប្តីប្រពន្ធបង្ហាញការពេញចិត្តចំពោះគ្នា ដោយការស្តាប់ និងស្រឡាញ់គ្នា។ ឪពុកម្តាយបង្ហាញឲ្យកូនៗដឹងថា ខ្លួនឲ្យតម្លៃពួកគេ ដោយថែរក្សាពួកគេ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ គ្រូបង្វឹកក៏បានបង្ហាញកីឡាករថា ពួកគេមានសក្តានុពល ដោយព្យាយាមជួយអភិវឌ្ឍន៍សមត្ថភាពពួកគេ។ល។ ប៉ុន្តែ សកម្មភាពខុសពីនេះ អាចបង្ហាញអ្នកដទៃ នូវរឿងដ៏ឈឺចាប់ ដែលមានខ្លឹមសារកាន់តែខ្មៅងងឹត។
ក្នុងចំណោមពាក្យសម្តី ដែលផ្អែកទៅលើការប្រព្រឹត្ត ក្នុងចក្រវាលនេះ មានពាក្យសម្តីមួយដែលសំខាន់បំផុត។ ពេលណាយើងចង់ឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញថា យើងជានរណានៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអង្គ នោះយើងអាចមើលទៅការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ៥:៨ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង”។ ការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើនៅលើឈើឆ្កាង គឺបានបង្ហាញថា យើងជានរណា គឺអ្នកដែលព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
មនុស្សមានបាប ក្នុងសង្គមដែលប្រេះបែក ងាយនឹងធ្វើឲ្យយើងយល់ច្រឡំ ចំពោះពាក្យសម្តី និងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ តែព្រះរាជសារដែលចេញពីព្រះទ័យរបស់ព្រះ បានបន្លឺសម្លេងយ៉ាងច្បាស់ តាមរយៈការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ។ តើអ្នកជានរណា? អ្នកជាមនុស្សដែលព្រះអង្គស្រឡាញ់ជាខ្លាំងដ៏ម្ល៉េះ បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ…
បានឆ្អែតស្កប់ស្កល់
គ្រួសារជនជាតិភីលីពីនជាច្រើន ចូលចិត្តប្រារព្ធពិធីពិសេសេៗ ដូចជា ពិធីខួបកំណើត មង្គលការ ពិធីបុណ្យទីក្រុង និងបុណ្យណូអែលទ្រង់ទ្រាយធំ។ ក្នុងឱកាសពេលនោះ សមាជិកគ្រួសារក៏បានអង្គុយនៅជុំវិញតុ ដែលមានម្ហូបអាហារហូរហៀរ។ ពួកគេក៏បាននិយាយរឿង ឲ្យគ្នាស្តាប់ទៅវិញទៅមក ហើយសើចក្អាកៗ នឹងរឿងកំប្លែងចាស់ៗ ហើយបន្ទាប់ពីម្នាក់ៗបានបរិភោគឆ្អែត ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងការ៉ាអូខេ។ សម្រាប់ជនជាតិភីលីពីនជាច្រើន ការបរិភោគអាហារ និងច្រៀងបទចម្រៀងពិរោះៗ អាចនាំមកនូវការពេញចិត្តក្រៃលែង។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ៦៣ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា ទ្រង់បានឆ្អែត នឹងអាហារដ៏បរិបូរ។ សូមយើងស្រមៃថា តើគេបានយកអាហារអ្វីខ្លះមកបម្រើស្តេចដាវីឌ រៀងរាល់ពេលញាំអាហារ! ប៉ុន្តែ កាលស្តេចដាវីឌនិពន្ធបទទំនុកដំកើងនេះ ទ្រង់មិនបាននៅក្នុងព្រះរាជវាំងដ៏សុខស្រួលនោះទេ។ តាមពិត ទ្រង់កំពុងនៅវាលរហោស្ថាន លាក់ខ្លួនពីការតាមប្រម៉ាញ់របស់អាប់សាឡំដែលជាបុត្រាទ្រង់។ ស្តេចដាវីឌឃ្លានអាហារ ស្រេកទឹក ហើយក៏មានការហត់នឿយផង។ ទ្រង់កំពុងប្រឈមមុខដាក់ពេលអនាគតដែលមិនច្បាស់លាស់ ទ្រង់អាចបាត់ទ្រព្យសម្បត្តិ អំណាច និងគ្រួសារ។
យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ស្ថិតក្នុងបរិបទនេះ មានការអ្វីខ្លះដែលពិតជាសំខាន់ចំពោះស្តេចដាវីឌ។ ទ្រង់មិនស្រេកឃ្លានស្រាទំពាំងបាយជូរ តែស្រេកឃ្លានរកព្រះអម្ចាស់(ខ.១)។ ការស្រេកឃ្លានអាហាររបស់ទ្រង់ មិនខ្លាំងដូចការស្រេកឃ្លានចង់បានការស្កប់ចិត្ត ក្នុងព្រះអម្ចាស់នោះទេ។ ទ្រង់យល់ឃើញថា ការស្រឡាញ់ព្រះ គឺប្រសើរលើសជីវិតទៅទៀត(ខ.៣)។
តើអ្នកកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ឬការគំរាមកំហែងមកលើសុខភាព ហិរញ្ញវត្ថុ ឬទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកឬទេ? យើងអាចទុកចិត្តព្រះ តាមគំរូស្តេចដាវីឌ ទោះយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈអ្វីក៏ដោយ។…
តើយើងត្រូវពិនិត្យមើលចំណុចអ្វីខ្លះ នៅក្នុងការណាត់ជួប ជាលក្ខណៈស្នេហា?
តើទំនាក់ទំនងស្នេហា ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ មានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ? ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានផ្តល់ឲ្យនូវប្រាជ្ញា និងការដឹកនាំជាច្រើន សម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនបានប្រាប់យើងជាជំហានៗ អំពីវិធីសាស្រ្តស្វែងរកទំនាក់ទំនងស្នេហាដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនោះទេ។ ជួនកាល បញ្ហានេះនាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍នឿយណាយ ហើយមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ហាក់ដូចជាបានបោះបង់យើងចោល ប៉ុន្តែ ព្រះនៃយើងបានសន្យាថា ព្រះអង្គមិនដែលចាកចោលយើងឡើយ(ចោទិយកថា ៣១:៦)។ ព្រះអង្គជាគ្រូបង្រៀនដែលមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ហើយព្រះអង្គមានផែនការដ៏ល្អ…
ភាពស្ញប់ស្ញែង ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅទីក្រុងឡុង ដើម្បីចូលរួមការប្រជុំមួយ។ កាលនោះ មានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ហើយខ្ញុំក៏មានភាពយឺតយ៉ាវ។ ខ្ញុំក៏បានរត់ពីថ្នល់មួយទៅថ្នល់មួយទៀត ហើយក៏បានបត់នៅជ្រុងផ្លូវ រួចក៏ឈប់នៅត្រឹងមួយកន្លែង។ ខ្ញុំក៏បានឃើញរូបទេវតារាប់សិបអង្គ ហោះសំកាំងពីលើផ្លូវ Regent ដោយមានស្លាបធំៗលាតសន្ធឹង ពីលើផ្លូវដែលកំពុងតែមានចរាចរណ៍ទៅមក។ គេបានធ្វើរូបទេវតាទាំងនោះពីអំពូលភ្លើងស្តុបផ្លិបភ្លែតៗ។ នេះជាការតាំងលម្អដ៏អស្ចារ្យបំផុត សម្រាប់ពិធីបុណ្យណូអែល ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញ។ មិនមែនមានតែខ្ញុំទេ ដែលមានការជាប់ចិត្តនឹងផ្ទាំងទស្សនីយភាពនេះ។ ពេលនោះ មនុស្សរាប់រយនាក់ក៏បានឈរជាជួរនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ គយគន់ដោយចិត្តស្ងប់ស្ងែងផងដែរ។
ភាពស្ញប់ស្ញែង គឺជាចំណុចកណ្តាលនៃរឿងបុណ្យណូអែល។ ពេលដែលទេវតាលេចមកឲ្យនាងម៉ារាឃើញ ហើយពន្យល់ថា នាងនឹងមានផ្ទៃពោះដោយការអស្ចារ្យ(លូកា ១:២៦-៣៨) ហើយបានលេចមកឲ្យពួកអ្នកគង្វាលចៀមឃើញ ដើម្បីប្រកាស់អំពីការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ(២:៨-២០) ពួកគេម្នាក់ៗបានឆ្លើយតប ដោយការភ័យខ្លាច ការភ្ញាក់ផ្អើល និងស្ញប់ស្ញែង។ ពេលដែលខ្ញុំមើលទៅហ្វូងមនុស្សនៅតាមដងផ្លូវ Regent ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា បើសិនយើងជាអ្នកគង្វាលដែលបានឃើញទេវតាពិតវិញ តើយើងនឹងមានការស្ញប់ស្ញែងប៉ុណ្ណា?
មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានកត់សំគាល់ឃើញរឿងមួយទៀត។ រូបទេវតាខ្លះមានដៃលើកឡើងទៅលើ គឺហាក់ដូចជាកំពុងតែមើលទៅលើ ទៅរកអ្វីមួយអញ្ចឹង។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីក្រុមចម្រៀងទេវតា ដែលបានច្រៀងសរសើរដល់ព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៣-១៤) ដែលពួកគេក៏មានការស្ញប់ស្ញែងផងដែរ ពេលដែលពួកគេបានឃើញព្រះអង្គ។
“ទ្រង់ជារស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់”(ហេព្រើរ ១:៣)។ ព្រះយេស៊ូវជាពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច ដែលទេវតាទាំងអស់ផ្តោតទៅលើ(ខ.៦)។ បើប្រជាជននៅទីក្រុងឡុងដ៏មមាញឹក បានផ្អាកដំណើររបស់ខ្លួន ដើម្បីមើលការតាំងលម្អដ៏ស្រស់ស្អាត សម្រាប់ពិធីបុណ្យណូអែលទៅហើយ នោះសូមយើងស្រមៃមើលថា…
ពាក្យសម្តីដ៏សុភាព
មានពេលមួយខ្ញុំបានជជែកវែកញែកជាមួយអ្នកដទៃ នៅក្នុងហ្វេសប៊ុក។ នោះជាទង្វើរដែលខ្ញុំមិនគួរធ្វើ។ តើខ្ញុំមានកាតព្វកិច្ចអ្វី នៅក្នុងការ “កែតម្រង់” មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ នៅក្នុងការជជែកគ្នា ក្រោមប្រធានបទដ៏ក្តៅគគុក ជាពិសេស ប្រធានបទដែលនាំឲ្យមានការបែកបាក់? លទ្ធផលទទួលបាននៅពេលនោះ គឺមានដូចជា ពាក្យសម្តីដែលឡើងកម្តៅ ការឈឺចាប់ក្នុងអារម្មណ៍(នៅខាងខ្ញុំ) និងការបាត់បង់ឱកាស ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ឲ្យបានល្អថ្វាយព្រះយេស៊ូវ។ នោះជាលទ្ធផលសរុប ដែលទទួលបានពី “កំហឹងក្នុងបណ្តាញអ៊ីធើណិត”។ វាជាបញ្ហាដែលកើតមាន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅតាមបណ្តាញសង្គម។ អ្នកជំនាញផ្នែកក្រមសីលធម៌បានពន្យល់ថា មនុស្សបានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសថា មនុស្សជជែកដេញដោលគ្នា ជាសាធារណៈ ដោយសេចក្តីកំហឹង។
សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនលោកធីម៉ូថេ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នស្រដៀងនេះផងដែរថា “កុំឲ្យព្រមស្តាប់សេចក្តីដេញដោលចំកួត ហើយឥតច្បាប់នោះឡើយ ដោយដឹងថា សេចក្តីទាំងនោះនាំឲ្យមានសេចក្តីឈ្លោះប្រកែកគ្នាទេ ក៏មិនគួរឲ្យបាវបំរើនៃព្រះអម្ចាស់ឈ្លោះប្រកែកគ្នាឡើយ គួរឲ្យបានចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់វិញ”(២ធីម៉ូថេ ២:២៣-២៤)។
កាលនោះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរអំពីការបង្រៀននោះ ផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ពីមន្ទីរឃុំឃាំងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ដើម្បីរៀបចំខ្លួនលោកគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់នេះ សម្រាប់ការបង្រៀនសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។ ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលក៏សម្រាប់យើងរាល់គ្នា ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នផងដែរ ជាពិសេស នៅពេលដែលយើងចាំបាច់ត្រូវសន្ទនា អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវប្រដៅដំរង់មនុស្សដែលទទឹងទទែង ដោយមានចិត្តសុភាព ក្រែងព្រះទ្រង់នឹងបណ្តាលឲ្យគេប្រែចិត្ត ឲ្យបានស្តាប់សេចក្តីពិតវិញ”(ខ.២៥)។
ការនិយាយដោយចិត្តសុភាព ទៅកាន់អ្នកដទៃ គឺជាផ្នែកមួយនៃបញ្ហាប្រឈមនេះ ប៉ុន្តែ មិនមែនសម្រាប់តែគ្រូគង្វាលប៉ុណ្ណោះឡើយ។ សម្រាប់អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ ហើយព្យាយាមប្រាប់អ្នកដទៃ…
តើអ្នកជានរណា?
លោកឌីនយ៉ាន(Dnyan) បានចាត់ទុកខ្លួនឯង ជាសិស្សរបស់ពិភពលោក។ គាត់ថា ទីក្រុង និងទីប្រជុំជន ដែលគាត់បានធ្វើដំណើរកាត់តាម សុទ្ធតែជា “សាលារៀនដ៏ធំសម្បើម”។ គាត់បានចាប់ផ្តើមកាធ្វើដំណើររយៈពេល៤ឆ្នាំ ដោយការជិះកង់ ក្នុងឆ្នាំ២០១៦ ដើម្បីជួប និងរៀនពីមនុស្សដែលគាត់បានជួប។ ពេលណាគាត់ជួបរនាំងនៃភាសា គាត់ក៏បានរកឃើញថា ជួនកាលមនុស្សអាចយល់ថា ដៃគូសន្ទនារបស់ខ្លួនគិតអំពីអ្វី ដោយគ្រាន់តែមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក។ គាត់មិនបានវាស់ចម្ងាយដែលគាត់បានធ្វើដំណើរ ជាគីឡូម៉ែត្រ ឬដោយប្រើអ្វីដែលគាត់បានឃើញនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានវាស់ចម្ងាយ ដោយផ្អែកទៅលើមនុស្សដែលបានបន្សល់ទុកនូវស្នាមផ្តិតជាប់ក្នុងចិត្តគាត់។ គាត់ថា “ខ្ញុំប្រហែលមិនចេះភាសារបស់អ្នកទេ តែខ្ញុំចង់ដឹងថា អ្នកជានរណា”។
ពិភពលោកនេះធំណាស់ តែព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីវា ហើយក៏ស្គាល់មនុស្សទាំងអស់ នៅក្នុងផែនដី ទាំងស្រុង គ្មានកន្លែងចន្លោះ។ ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង មានការស្ងប់ស្ងែងចំពោះព្រះ ពេលដែលទ្រង់បានពិចារណា អំពីកិច្ចការដែលព្រះហស្តព្រះអង្គបានធ្វើ ដូចជាការបង្កើតផ្ទៃមេឃ ព្រះច័ន្ទ និងផ្កាយ(ទំនុកដំកើង ៨:៣)។ ទ្រង់ឆ្ងល់ថា “តើមនុស្សជាអ្វី ដែលព្រះទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ”(ខ.៤)។
ព្រះទ្រង់ស្គាល់អ្នកច្បាស់ជាងនរណាទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្នក។ យើងគ្រាន់តែអាចឆ្លើយតបថា “ឱព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងខ្ញុំអើយ ព្រះនាមទ្រង់ប្រសើរគ្រប់លើផែនដី”(ខ.១,៩)។—Anne Cetas